مولا و لیلا 

 بشر بن حارث که به بشر حافى نیز شهرت دارد، از عارفان بنام قرن دوم است .وى اهل مرو

بود و گویند در ابتدا روزگار خود را به گناه و خوشگذرانى صرف مى کرد که ناگهان به زهد و

عرفان گرایید . علت شهرت او به حافى آن است که هماره با پاى برهنه مى گشت .

از او حکایات بسیارى نقل شده است ؛ از جمله :

در بازار بغداد مى گشتم که ناگهان دیدم مردى را تازیانه مى زنند. ایستادم و ماجرا را پى گرفتم .

دیدم که آن مرد، ناله نمى کند و هیچ حرفى که نشان درد و رنج باشد از او صادر نمى شود. پس از

آن که تازیانه ها را خورد، او را به حبس بردند. از پى او رفتم . در جایى ، با او رو در رو شدم

و پرسیدم : این تازیانه ها را به چه جرمى خوردى ؟

گفت : شیفته عشقم .

گفتم : چرا هیچ زارى نکردى ؟ اگر مى نالیدى و آه مى کشیدى و مى گریستى ، شاید به تو تخفیف

مى دادند و از شمار تازیانه ها مى کاستند.

گفت : معشوقم در میان جمع بود و به من مى نگریست.او مرا مى دید و من نیز او را پیش چشم

خود مى دیدم . در مرام عشق ، زاریدن و نالیدن نیست .

گفتم : اگر چشم مى گشودى و دیدگانت، معشوق آسمانى را مى دید، به چه حال بودى !؟ مرد زخمى،

از تاثیر این سخن ، فریادى کشید و همان جا جان داد .

در این معنا، مولوى گفته است :

عشق مولا کى کم از لیلا بود           گوى گشتن بهر او اولى بود
 
همو گوید:

اى دوست شکر بهتر، یا آن که شکر سازد        خوبى قمر بهتر، یا آن که قمر سازد
 
بگذار شکرها را، بگذار قمرها را                  او چیز دگر داند، او چیز دگر سازد