n

تقدیم به همسران شهد ای غیور مدافع حرم

n

n

n

گفتم نهیب طوفان شامات را به کین زد
                                    گفتی که جهل سفیان این خیمه را زمین زد

n

n

گفتم ولی نبودش دیگر به من حواست
                                    خواندم از آن دو چشمت تکرار یک اسارت

n

n

گفتم که قصه خوانم شهزاده ی تو باشم      

n

                                               گفتی که گاه رزم است ننگ است خفته باشم

n

n

گفتم بیا نگاهی بهر خیال ما کن
                                            بستی دوچشم خود را تا می شود جفا کن

n

n

گفتم بگو بمیرم تا جان زخود بگیرم
                                               رویت ز من گرفتی ،کین گونه زنده می رم

n

   

n

گفتم که جان جانم مه روی خوش بیانم
                                           با این سکوت بی گه آتش زنی به جانم

n

n

گفتم نوای دلکش لختی بخند بر من
                                          دیوانه این چنین را خندند کوی و برزن

n

n

گفتم و ان یکادی در پشت پا چو رفتی
                                              بی یک اشارت از خود ببریده دل برفتی

n

n

گفتم سفر سلامت بازا ولی تو گاهی
                                             آن سان که توشه بستی بر من نمانده راهی

n

n

گفتم قلم ندارم با شور خود نویسم
                                                 این نامه بهر جانان از جان خود نویسم

n

n

گفتم که با وفا بین با حال و روز و عمرم
                                              در هجر نابگاهت ناگاه من چه کردم

n

n

گفتم جواب من ده با نیم خط کنایه
                                        حتی نگه نکردی بر، نامه با گلایه

n

n

گفتم که این شراره کز من جهان بسوزد
                                                      گو کز کجا می آید، دودش ز سینه خیزد

n

n

گفتم ولی نگفتی در عمق آن نگاهت
                                                              یکصد جواب نغض است در عکس روی قابت