n
n
عطیه بن سعد بن جناده عونی یکی از دانشمندان و مفسرین بزرگ است.
n
او نقل می کند که:او به همراه جابربن عبداللّه انصاری
n
این صحابه نابینا چهل روز بعد از واقعه کربلا برای زیارت قبر حضرت حسین(ع)حرکت کرد.
n
مدتی گذشت به کربلا رسیدن ، جابر کنار فرات غسل کرد و خود را معطر ساخت و به کمک
n
عطیه خود را به قبرامام حسین(ع) رسانید و دست بر آن نهاد و از شدّت اندوه از هوش رفت .
n
عطیه آبی آورد و بر سر و رویش ریخت تا به هوش آمد.
n
آنگاه نالید یا حسین! یا حسین! آیا دوست، پاسخ دوست خود را نمی دهد؟….
n
چگونه جوابم دهی حال آنکه رگ های گردنت بریده است و بین سرو بدنت جدایی افتاده.
n
شهادت می دهم که تو فرزند خیرالنبیین و پسر سیدالمؤمنین و فرزند هم پیمان تقوا و سبیل هدی
n
و خامس اصحاب کساء و پسر سید اوصیا و فرزند فاطمه سرور زنان جهانی.
n
وچگونه چنین نباشی حال آنکه پرورش داده است تو را سیدالمرسلین و در کنار متقین پرورش
n
یافته ای و از سینهٔ ایمان شیرنوشیده ای و به وسیله اسلام از شیر گرفته شده ای ، تو پاک و
n
مطهر بوده ای در زندگی ومرگ.
n
به یقین دل های مؤمنین ناخوش و پریشان است در فراق تو ، در حالی که بی تردید تو در
n
هر حالی نیکوهستی پس اسلام خدا و خوشنودی او بر تو باد.
n
آنگاه ادامه داد به خدایی که محمد(ص) را به پیامبری برگزید سوگند ما نیز با شما همراه و
n
شریک بودیم در آنچه شما داخل گشتید.
n
عطیه می گوید من پرسیدم چگونه ما هم با ایشان شرکت کرده بودیم در حالی که ما نه در
n
سرزمینی پای نهادیم ونه شمشیری زدیم در حال آنکه اینان بین سرها و بدنهایشان جدایی
n
افتاده است و فرزندانشان یتیم و زنانشان بیوه گشته اند؟
n
جابر پاسخ داد: ای عطیه از حبیب خود رسول خدا شنیدم هر کس گروهی را دوست بدارد
n
با آنان محشور می شود و هرکس عمل قومی را تایید کند در آن عمل شریک میگردد، پس
n
سوگند به خدایی که محمد را برانگیخت نیت من و یارانم بر همان چیزی بود که بر حسین (ع)
n
و یارانش گذشت.
n
بعد از آن جابر از من خواست او را به سمت خانه های کوفه ببرم و در بین راه به
n
من گفت: من گمان می کنم دیگر بعد از این سفر تورا نبینم.پس اجازه بده تو را سفارشی کنم
n
و آن اینکه دشمن آل محمد(ص) را مادام که بر این دشمنی باقی اند، دشمن دار ، اگر چه به
n
ظاهر اهل روزه گرفتن و نماز خواندن باشند و با دوستداران آل محمد(ص) مدارا کن، اگر چه
n
یک پای ایشان در بسیاری از گناهان بلغزد و پای دیگرشان در دوستی آنان ثابت قدم باشد زیرا
n
یقینأ دوستان ایشان به بهشت روانه میگردند و دشمنانشان به دوزخ.
n
n
n
منبع:بحار الانوار ج ۶۸ ص ۱۳۰