n

روزی حسین بن علی بن ابیطالب (علیه السلام) به منزل امام حسن مجتبی (علیه السلام) رفت ،

n

n

وچون به او نظر کرد، گریست ! امام حسین (علیه السلام) پرسید:چرا گریه می کنی؟ پاسخ داد :

n

گریه ام به خاطر رفتاری است که با تو می شود.

n

امام حسن (علیه السلام) فرمود:پیش آمد وظلمی که بر من وارد می شود زهری است که در کام

n

 من می ریزد ومرا به قتل می رساند، ولی ای اباعبدالله هیچ روزی مانندروز (شهادت) تونیست……

n

در آن روز سی هزار نفر که همگی ادعا می کنند از امت جدمان محمد(صلی الله علیه وآله وسلم) و

n

مسلمان هستند،تورا محاصره می کنند، وبرای کشتن وریختن خون تو وهتک احترامت واسیری

n

فرزندان و زنان تو و تاراج اموال تو همدست می شوند؛

n

در چنین وقتی ،خداوند متعال بنی امیه را لعنت می کند،آسمان خون و خاکستر فروریزد ،وهمه

n

 چیز، حتی حیوانات وحشی بیابان و ماهی های دریا به حال تو گریان شوند…….

n

ابن طاووس گوید: آنچه که بعد از تحقیق برای ما روشن شد این است که امام حسین (علیه السلام)

n

به عاقبت کارش (یعنی شهادت خود واسارت خانواده اش) عالم وآگاه بود، وتکلیف آن حضرت همان

n

 بود که با کمال اطمینان انجام داد.

n

                                                    برگرفته ازکتاب لهوف نوشته سید بن طاووس