زمانی که برهنگی و بدحجابی، مد و ارزش شد............

زمانی که زنان و دختران و حتی پسران با آرایش و آشکار نمودن زیبایی‌های جنسی و بدنی، وارد جامعه و فضای عمومی شوند،نگاه،توجه وبالاخره خواست مردهای متأهل،محدود به همسر و خانواده نخواهد شد و کمکم بنای محکم خانواده،سست خواهد شد.

یک پرسش:به راستی چرا برخی از مردها با داشتن چند فرزند و یک زندگی صمیمی،کم کم رفتارشان عوض شده و به بهانهٔ نداشتن تفاهم،همه چیزها را رها کرده دنبال دختران جوان می‌افتند؟ مگر او چه دیده و اصلاً چرا آن عشق سوزان کم کم سرد شد؟

ترویج برهنگی و فحشا،بهترین راه تهاجم!

میشل هوبک نویسنده معروف اسلام ستیز فرانسوی،در این باب،می‌گوید:

ما از طریق زور نمی‌توانیم تندروی دینی را متوقف کنیم،بنابراین بهتراست مسلمانان را فاسد کنیم. نبرد علیه افراط گرایی اسلامی با کشتن مسلمانان میسر نیست و تنها می‌توان با به فساد کشاندن آنان به ‍پیروزی رسید. باید به جای بمب،دامن‌های کوتاه و تعدادی گوشواره فرو بریزیم،چون ضعف واقعی مسلمانان درهمین جاست.(۱)

 بهره برداری از هنر و هنرمند برای شایع نمودن بی‌عفتی...

مورخ معاصر،(رسول جعفریان) در این باره می‌نویسد :یکی از ابزارهای مهم طرفداران کشف حجاب در ترویج بی‌حجابی،‌استفاده از ادبیات منظوم است. در این زمینه، شاعران نوگرا و متجدد، اشعار زیادی در ستایش از کشف حجاب سرودند  و کوشیدند تا با استفاده از این زمینه ادبی، حجاب را تحت عنوان کفن تیره و سیاه و تعابیری مانند آن، تحقیر کرده و در میان مردم، سبک و آن را عامل انحطاط جامعه ایرانی نشان دهند.

سرایش شعر در نفی حجاب، از ایرج میرزا، عشقی و عارف شروع می‌شود و پس از کشف حجاب رسمی رضاه شاه، بسیاری از شاعران حرفه‌ای و غیر حرفه‌ای، برای خالی نبودن عریضه، قطعه‌ای در این باره می‌سرایند.

به عنوان نمونه، میرزادهٔ عشقی، روزنامه نگار و شاعر مشروطه  دوران پهلوی اول، در قطعه‌ای می‌گوید:

از حجاب است که این قوم خرابند خراب            این خرابی زحجاب است که ناید به حساب

چیست این چادر و روبنده نازیبنده                     گر کفن نیست بگو چیست پس این روبنده (۲)

شعرای متدیّن در برابر این هجمه فرهنگی به حجاب ساکت نبودند؛ برای مثال شریعتمدار نیشابوری در پاسخ به شعر ذکرشده عشقی چنین سروده است:
زن و مردند به نسبت چه کتان و مهتاب
جملگی مست غرورند چه شیخ‌اند و چه شاب
عالم و جاهل شهر از رخ خوبند خراب
پس خرابی شود اصلاح و مرمّت ز حجاب
آتش مفسده را آب زند این جلباب
همه گیرند از این ملّت درس
او ندارد ز کس وحشت و ترس
چون ز بیننده کند منع نظر روبنده
باشد این چادر و روبنده بسی زیبنده
هست از او عصمت و ناموس زنان پاینده
این سخن مذهب هرکس باشد
گو به دشمن که جفا بس باشد
زن در اسلام ز روبنده سرافراز شود
از زنان ملل خارجه ممتاز شود
ایمن از چشم بد مردم غمّاز شود
صاحب عفّت و دمساز به اعزاز شود
عزّت و فتح در این جامعه آغاز شود
زن که روبنده ز رخ بسترده
مردنش به که بماند زنده

----------------------------

۱- سروش بانوان،ش۱۷

۲- داستان حجاب در ایران پیش از انقلاب، رسول جعفریان، ص ۱۵۹ به بعد