مصطفی چگونه سنگربانی می کرد!

به مناسبت سالروز شهادت شهید احمدی روشن

 این پست جزئیاتی از الگوی فعالیت جهادی یک جوانانقلابی در حل مسائل نظام را ارائه می کند:

تقریبا همه کارهای مهم و موثر کشور حاصل ایثار و از خودکذشتگی عده ای و تمرکز ایشان بر آن مسئله است. اگر کشور به انرژ یهسته ای دست یافته است چند عنصر  بسیجی همچون شهید  احمدی روشن در متن آن کار بوده اند. اگر کشور امروز به دستاوردهای  نانو افتخار می کند دو سه  جوان انقلابی یک دهه از عمرشان را برای این کار گذاشته اند. اگر  مسکن مهر در کشور طراحی و اجرا می شود سه چهار جوان انقلابی پای کار آن بوده اند. اگر برنامه ثریا چهار سال تمام بدون وقفه روی آنتن رفته است چند جوان زندگی شان را پای این کار گذاشتند  و هر دستاورد دیگری از کشور هم چنین است.

 این الگوی کار چند ویژگی لازم دارد :

۱-سنگر داشتن.

مصطفی ها سنگر دارند. یعنی مسئله ای را برای کار کردن انتخاب کردند و ذهنشان درگیر آن مسئله است و برایش دغدغه دارند؛ ممکن است حتی شب خواب آن مسئله را ببیند. مهمترین ویژگی سنگر داشتن این است که همه کارهای افراد با آن تنظیم می شود. آن سنگر است که تعیین می کند چه درسی خوانده شود؟ چگونه همسری گزیده شود؟ چه شغلی انتخاب شود و ...

۲-تمرکز.

بدون تمرکز هیچ کاری به نتیجه نمی رسد. لیکن بخشی از جامعه حزب اللهی دوست دارند به سرعت نتیجه بگیرند؛ حال آنکه کارهای ماندگار کشور لااقل یک دهه عمر لازم دارند. باید تمرین کنیم برای  سنگرهای بی مصطفی عمرمان را وقف کنیم.

۳-استقامت. 

آغاز هر کاری آسان است و در ادامه هر کاری مشکلات پدیدار می شود. هنر امثال مصطفی این است که بواسطه مشکلات کار را تعطیل نکرده و سراغ کار دیگری نرفتند. بلکه استقامت ورزیدند و بر مشکلات غلبه کردند.

۴-گمنام بودن.

شهید عزیز آوینی فرمودند همه اجرها در گمنامی است. لیکن علاقمندی به مطرح شدن و مشهور شدن در جامعه حزب اللهی ما زیاد شده است؛ و این علاقمندی نیت ها و افعال را خراب می کند. اما مصطفی ها معمولا در گمنامی کار می کنند و بعد از  شهادت مشهور می شوند.

۵-کیفیت.

مصطفی ها کار را درست و با کیفیت انجام می دهند و اثر کارشان ناشی از کیفیت کارشان است. کیفیت یعنی همان برکت وقت و انرژی ای که گذاشته می شود. کیفیت تفاوت تیتر دو روزنامه خوب است، تفاوت برگزاری دو برنامه دانشجویی، تفاوت نوشتن دو مقاله و... .

۶-درون زایی.

مصطفی ها با تکیه بر توان درونی شان کار می کنند و اثر می گذارند و نه با تکیه بر جایگاه های بیرونی. اول کار می کنند و بعدا به خاطر آن کار جایگاه بدست می آورند. غیر مصطفی ها اول منتظرند تا جایگاه را بگیرند تا بعدا با تکیه بر جایگاه کار کنند و معمولا این بعدا پیش نمی آید. به عبارت دیگر می خواهند اثرگذاری برون زا داشته باشند که در عمل شدنی نیست. کار متکی بر توان درونی و با کیفیت جای خودش را باز می کند حتی اگر متکی به منصب حکومتی نباشد.

۷-جهاد.

مصطفی ها مجاهده می کنند. یعنی تلاش جدی و شبانه روزی برای هدف مشخص انقلابی که دشمن از پیگیری آن ناراحت و افسرده میشود. بنابراین میزان کارشان را ساعات کاری و یا حقوق و ... تعیین نمی کند. پیشرفت کار تعیین می کند که مصطفی ها چقدر کار کنند. کار بطلبد چند شبانه روز نمی خوابند!

۸-عمل و  اثر.

مصطفی ها اقدام و عمل می کنند. حتی اگر در کار مطالعاتی باشند می دانند که زمان محدود است و باید کشور پیش برود، مثل رسانه ای که وقت مشخصی برای انتشار دارد. اگر منتشر نشود گویی نیست. شاخص اهل عمل بودن خاصیت داشتن است. یعنی اگر مصطفی ها نباشند خالی بودن سنگر احساس می شود. غیر مصطفی ها باشند یا نباشند خیلی فرقی به حال کشور نمی کند ولو اینکه در ظاهر زیاد کار کنند و زیاد بخوانند، زیاد بنویسند و... . برای اینکه ببینیم واقعا مصطفی گونه کار می کنیم باید به این سئوال پاسخ بدهیم که اگر ما نباشیم چه می شود؟