اساسا علامه جعفری در برخورد با همسر، جایگاه علمی و اجتماعی خویش را فراموش میکرد و هیچگاه سختی و مشکالت مربوط به کارهای خویش را با خود به خانه نمی آورد. اگر هم خسته بود، به سخنان همسرش نیکو گوش میداد و اظهارات معقول و منطقی را میپذیرفت. از کوشش های همسرش مدام در مناسبتهای مقتضی قدردانی میکرد.
🌐منبع: گلی زواره، سرای اهل صفا، ص ۲۶۹، به نقل از علیرضا جعفری (فرزند علامه محمد تقی جعفری)
دیدگاه‌ها
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است.