این مرد بزرگ در پنجم رجب سال 244 به دستور متوکّل فرعون صفت به شهادت رسید . سبب شهادت او این بود که روزى متوکل به او گفت: دو فرزند من معتز و مؤید نزد تو محبوب‎ترند یا حسن و حسین(علیهم السلام)؟

ابن سکّیت در پاسخ آن مرد یاوه‎گو و ستمگر خیانت‎پیشه فریاد زد: به خدا سوگند قنبر خادم على بن ابیطالب (علیه السلام) از تو و دو فرزندت نزد من بهتر است .

متوکل به کارگزارانش گفت: زبانش را از پشت سرش بیرون بکشید. آن خادمان طاغوت هم به فرمان ارباب خود این کار را انجام دادند و آن مرد الهى با چشیدن این زجر و آسیب دردآور به شرف شهادت رسید .

علامه مجلسى مى‎فرماید: گرچه این بزرگان وجوب تقیه را مى‎دانستند ولى خشمشان براى خداگویى هنگام شنیدن این اباطیل احتیاط از کفشان مى‎برد و وادارشان مى‎کرد که حق را بگویند گرچه به زیان آنان باشد.

منبع:

کتاب زیباهای اخلاق، شیخ حسین انصاریان .