خدای متعال به حضرت داوود علیه السلام فرمود :" ای داوود، اگر روی گردانان از من چگونگی انتظارم برای آنان،مدارایم با آنان و اشتیاق مرا به ترک معصیت هایشان می دانستند،بدون شک از شوق آمدن به سوی من میمردند و بندبند وجودشان از محبت من از هم می گسست".1

در میان موجودات پیرامون ما،گیاهان به میزانی اندک و حیوانات قدری بیشتر می توانند در برابر موانع بیرونی جهت خود را تغییر دهند و مسیر خود راعوض کنند.امّا هیچ کدام از آنها توانایی آن را ندارند که علیه خود و تمایلات درونی کاری انجام دهند.

انسان موجودی است که نه تنها توانایی ایستادن در برابر موانع خارجی را دارد،بلکه می تواند در برابر خود قیام کند و انقلابی را علیه خود سامان دهد.این توانایی چه کاربردی دارد و در کجا باید از ان استفاده کرد؟

وجود ما با گرایش به خدا و محبّت به او و گرایش به زیبایی ها و کمالت متعالی سرشته است.همه ماپیوند قلبی میان خود و خدا احساس می کنیم و رشته محبّتی را که او به گردن ما بسته است،می یابیم." خدایی "شدن آرزوی ما و در کنار او آرام گرفتن مقصد و مأوای ماست.2 البته گرایش و شوق ما به دبدار خداوند،با اشتیاق او به سعادت و رستگاری ما قابل مقایسه نیست. اوبا لطف و مهربانی بی پایان خود همه ابزارهای رستگاری و کمال مارا مهیّا ساخته و کوچک ترین همّت ما را با پاداش های بزرگ پاسخ می دهد. کافی است ما قدمی به سوی او برداریم تا شتابان به سوی ما آید.

او در انتظار و مشتاق ملاقات ماست....

1.میزا الحکمه،ج4،محمد مهدی ری شهری ص2797

2.فی مَقعَدِ صِدقٍ عندَ ملیکٍ مُقتدر-قمر،55