فضیلت ماه رجب در کلام شهید مطهری

ماه مبارک رجب است. براى جمعه اول رجب یک سلسله اعمال وارد شده است و یک ارزشهایى که دیگر اصلًا این حرفها در میان ما مطرح نیست. مصداق «قُلْ أَرَأَیْتُمْ انْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعینٍ» همین هاست.

نام ماهها از قمرى تبدیل می ‏شود به شمسى؛ انسان اول خیال نمیکند که به دنبال خودش چه چیزهایى می‌آورد. ما که بچه بودیم، در منزل خود ما من از هفت و هشت سالگى کاملًا یادم هست ـ اصلًا اینکه ماه رجب دارد می‌‏آید مشخص بود؛ می‌‏گفتند یک هفته به ماه رجب مانده، پنج روز مانده، سه روز مانده، امشب احتمالًا اول ماه رجب است، برویم براى استهلال؛ می ‏رفتند براى استهلال، ماه را ببینند، شب اول ماه رجب است، اعمال ماه رجب را بجا بیاورند. در مسجد که جمع می‌شدند، همه صحبت آمدن ماه رجب بود. ماه مبارک رجب و ماه مبارک شعبان پیش‏درآمدهاى ماه مبارک رمضان هستند. من از بچگى همیشه این را می‌‏دیدم، مرحوم ابوى ما و مرحومه والده ما غیر از اول و آخر ماه رجب و غیر از ایام‏ البیض (یعنى سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم این ماه که اعمال بالخصوصى دارد و عمل معروفش به نام عمل «امّ داود» را ما آن زمان بچه بودیم بجا آورده بودیم، بعد بزرگ شدیم فراموش کردیم؛ به تبع آن جوّى که آن وقت وجود داشت، یعنى آب جاری‌ اى که در آن وقت بود، ولى وقتى که آبى رفت و مخفى شد، دیگر کیست که از نو آن را جارى کند) ایندو غیر از روز اول و روز آخر و سه روز وسط، حداقل پنجشنبه و جمعه ‏ها روزه بودند و بلکه مرحوم ابوى ما در بعضى از سالها دو ماه رجب و شعبان را پیوسته روزه می‌گرفتند و به ماه مبارک رمضان متصل می‌‏کردند، یعنى این سه ماه را یکسره روزه می‌‏گرفتند.

 اصلًا این ماه، ماه استغفار و توبه و عبادت است. حتى وارد شده است که اگر کسى نتواند روزه این ماه را بگیرد ذکرى وارد شده است که روزى صد بار این ذکر را بگوید به عنوان جبران روزه‏اى که نتوانسته است روزه بگیرد.
                       
یادى از حاج ‏آقا رحیم ارباب و حاج میرزا علی ‏آقا شیرازى‏

یادم است که در ماه مبارک رجب در سال 21  که تابستان بود و به اصفهان رفته بودیم، می‌‏رفتیم به درس آقاى حاج‏ آقا رحیم ارباب سلّمه‏ اللَّه تعالى که از بزرگان هستند. من این ذکر را اول بار از این مرد شنیدم. می‌‏دیدم که خیلى کند صحبت می‌‏کند و اذکار را بالخصوص خیلى با تأنّى و حضور قلب می‌‏گوید: سُبْحانَ الْالهِ الْجَلیلِ، سُبْحانَ مَنْ لایَنْبَغِى التَّسْبیحُ الّا لَهُ، سُبْحانَ ذِى‏الْعِزَّةِ وَالْجَلالِ ... می‌‏دیدم این مرد مرتب اینها را می‌‏گفت. چون پیرمرد بود و نمی‌‏توانست روزه بگیرد، آن را با این جبران می‌‏کرد.

و باز یادم نمی‌‏رود که در همان سالها روز بیست و پنجم رجب بود (روز وفات حضرت موسى بن جعفر سلام‏ اللَّه علیه)، ما در مدرسه نیماورد اصفهان بودیم، بعدازظهر بود، خوابیده بودیم، از خواب که بیدار شدیم یک وقت صداى مرحوم حاج میرزا علی ‏آقا را شنیدم. ما در آن مدرسه غریبه بودیم، به عنوان تابستان رفته بودیم، ولى طلبه‏ هاى آن مدرسه به مناسبت وفات از ایشان خواهش کرده بودند، آمده بود براى طلبه‏ ها موعظه می‌‏کرد و بعد هم ذکر مصیبت. حدیث دارد که در قیامت فریاد می‌‏کشند: «أیْنَ الرَّجَبیّون» رجبیون کجا هستند؟

این مرد با همان آهنگى که داشت و با آن حال و روحى که داشت این تعبیر را به کار برد: آن وقتى که بگویند «أیْنَ الرَّجَبیّون» و ما در پیشگاه پروردگار شرمسار باشیم، در ماه رجب هیچ چیزى نداشته باشیم و اصلًا جزء رجبیّون شمرده نشویم، چه خواهیم کرد؟

غرض این است: این ماه، ماه استغفار و عبادت و روزه است و این سنتها در میان ما بکلى دارد فراموش می‌‏شود. ماه رجب می‌آید، بزرگ هایمان (متوجه نمی ‏شوند) تا چه رسد به بچه‏ ها. کم ‏کم اگر به بچه‏ ها بگوییم ماههاى قمرى را از محرم تا ذی الحجه بشمار، نمی‌‏توانند؛ اصلًا فراموش می‌‏کنند که یک چنین ماه هایى هم وجود داشته است. ولى به هرحال تکلیف هرگز از ما ساقط نمی‌‏شود.

این مطلب از مجموعه ‏آثار استادشهیدمطهرى، ج‏27، صفحه 560 اخذ شده است.

منبع : ابنا