یک اسیر گرفته بودیم از آن گردن کلفت ها. دو تا چیز را لازم داشتیم بدانیم، یکی اینکه بقیه کومله ها کجا رفته اند و دیگری این که با اسرای ما چه کردنده اند.اسیر لب از لب باز نمی کرد.

می گفت:«گردنم رو هم بزنین، چیزی نمیگم.» محمود از راه رسید و جریان را برای او تعریف کردند. دست گذاشت روی شانه آن اسیر و شروع کرد با او قدم زدن. چند دقیقه ای نگذشت که برگشتند. محمود جایی را نشان داد و گفت:«اونجا را بکنید.» خودش هم با یک گروه رفت دنبال کومله ها،اسیر را هم برد. ما محلی را که شهید کاوه گفته بود کندیم، جنازه بچه هایی را که اسیر شده بودند،پیدا کردیم.

مثلی است که در مثنوی آورده، می گوید در یکی از شهرها مسجدی بود،که به «مسجد مهمان کُش» معروف شده بود. می دانید قدیمها مهمانخانه و مانند آن نبوده و اگر کسی وارد محلی می شد و دوست و آشنایی نمی داشت مسجد را مسکن می گزید. مسجدی بود که معروف شده بود که هر کس می آید اینجا شب می خوابد، صبح که می روند، جنازه اش را بیرون می آورند و کسی هم نمی دانست علت قضیه چیست.

یک آدم غریبی آمد، رفت در آن مسجد

سال ۱۳۷۲ آقای احمد کاظمی را صدا زدیم و گفتیم که به قرارگاه حمزه(در غرب) برود و فرماندهی منطقه را به عهده بگیرد، پذیرفت و با وجود آنکه می دانست شرایط قرارگاه حمزه مشابه شرایط جنگی نیاز به صرف وقت و رفتن به یک محیط مخاطره آمیز است، ولی با آغوش باز از این ماموریت استقبال کرد. احمد در قرارگاه حمزه، استقلال سپاه را در مقابل وزارت کشور، وزارت اطلاعات و سایر نهاد های حکومتی و نیز ابهت و صلابت سپاه را در مقابل ضد انقلاب حفظ کرد بارها افرادی مثل آقای سعید امامی و دادستانی نیروهای مسلح با ایشان اختلاف پیدا می کردند و خواهان کوتاه آمدن ایشان از برخی خط مشی ها و تصمیمات می شدند ولی احمد، اصول پاسداری و منافع نظام را به شدت حفظ می کرد و از آنها کوتاه نمی آمد.

اواخر تابستان بود و گرما بیداد مى کرد، خشکسالى و گرانى ، اهل مدینه را به ستوه آورده بود، فصل چیدن خرما بود. مردم تازه مى خواستند نفس راحتى بکشند که رسول اکرم به موجب خبرهاى وحشتناکى مشعر به اینکه مسلمین از جانب شمال شرقى از طرف رومیها مورد تهدید هستند فرمان بسیج عمومى داد.

مردم از یک خشکسالى گذشته بودند و مى خواستند از میوه هاى تازه استفاده کنند. رها کردن میوه و سایه بعد از آن خشکسالى و در آن گرماى کشنده و راه دراز مدینه به شام را پیش گرفتن ، کار آسانى نبود. زمینه براى کارشکنى منافقین کاملاً فراهم شد.
ولى نه آن گرما و نه آن خشکسالى و نه کارشکنیهاى منافقان ، هیچکدام نتوانست مانع

آیا چشم زخم، در اسلام، واقیت دارد؟ و آیا آیه ی(( وإن یکاد)) واقعأ دردفع چشم زخم،مؤثر است؟

چشم زخم،اگرهم حقیقت باشد،به این معنای رایج امروز در میان ما- بالاخص در میان نسوان که فکر می کنند همه ی مردم، چشمشان شور است- قطعاً نیست.همان کفار جاهلیت هم به چنین چیزی قائل نبوند، بلکه معتقد بودند که یک نفر وجود دارد و احیاناً در یک شهر، ممکن است یک نفر یا دو نفر وجود داشته باشند که چنین خاصیتی در نگاه و نظر آن ها با شد. پس قطعاً به این شکل که همه ی مردم دارای چشم شور هستند و همه ی مردم به اصطلاح، نظر می کنند،نیست.

دوم: اگر بعضی مردم ،دارای چنین خصلت و خاصیتی باشند، آیا آیه((وإن یکاد)) خاصیت جلوگیری از چشم زخم دارد؟ ما تا حالا به مدرکی(حدیثی،جمله ای) بر خورد نکرده ایم که دلالت کند و بگوید:از این آیه،برای چشم زخم استفاده کنید. این که چشم زخم،حقیقت است یا نه، یک مسأله است(فرضاً حقیقت است ولو در بعضی از افراد) و این که این آیه برای دفع چشم زخم باشد مسأله دیگری است. چیزی که از طرف پیغمبر(صلی الله علیه و آله) یا ائمه(علیهم السلام) به ما نرسیده باشد، از پیش خود نباید بتراشیم. نظر به این که روح مردم برای چنین چیزی آمادگی دارد[آن را پیش خود ساخته اند].(مجموعه آثار،ج27،ص643 )     

قرآن در باب روزه می فرماید:

ای مردم با ایمان،برای شما روزه فرض شده است هم چنان که برای پیشینیان شما فرض شده بود، چرا؟ قرآن فلسفه را هم ذکر می کند:لعلکم تتقون ،برای اینکه در شما روح تقوا و ملکه تقوا پیدا شود.

ملکه تقوا یعنی چه؟ یعنی تسلط بر نفس؛ پس اگر ما ماه رمضانی را گذراندیم ، شب احیایی را گذراندیم؛ روزهای متوالی را گذراندیم و بعد از ماه رمضان در دل خودمان احساس کردیم بر شهوات خودمان بیش از پیش از ماه رمضان مسلط هستیم، بر عصبانیت خودمان از سابق بیشتر مسلط هستیم، بر زبان خودمان بیشتر مسلط هستیم ، بر اعضا و جوارح خودمان بیشتر مسلط هستیم و بالاخره بر نفس خودمان بیشتر مسلط هستیم و می توانیم جلو نفس اماره را بگیریم ،این علامت قبولی روزه ماست.

اما اگر ماه رمضانی گذشت و تمام شد و حظ ما از ماه رمضان آن طور که پیغمبر اکرم(ص)فرمود که بعضی ازمردم حظ شان ازروزه فقط گرسنگی وتشنگی است -فقط این بوده که یک ماه یک گرسنگی وتشنگی هایی کشیدیم ،یک بدحالی پیداکردیم ودرنتیجه این بدحالی قدرت مابرای کارکردن کمتر شده وبعد آمدیم روزه رامتهم کردیم که روزه هم شد کار دردنیا؟!(آن محصل ودانشجوست گفت من درتمام این ماه رمضان قدرت درس خواندنم کم شد وآن که اهل کار دیگری است گفت قدرت فلان کارمن کم شد،پس روزه چیز بدی است)،این علامت قبول نشدن روزه ماست.

درصورتی که اگر انسان درماه رمضان روزه گیر واقعی باشد،اگر واقعا به خودش گرسنگی بدهد وهمان طور که گفته شده است سه وعده غذا راتبدیل به دو وعده کند،یعنی قبلا یک صبحانه ویک ناهار ویک شام می خورد ،حالا دیگر ناهار نداشته باشد،افطارش فقط به اندازه یک صبحانه مختصر باشد،بعد هم سحر خیلی زیاد برمعده تحمیل کند بلکه یک غذای متعارف بخورد ،بعد احساس می کند که هم نیروی بدنی اش برکار افزایش پیدا کرده است وهم نیروی روحی اش برای کار خیر وبرای تسلط برنفس.این حداقل عبادت است .

ما دردو آیه ازآیات قرآن این چنین می خوانیم،یعنی دردوجا این آیه تکرار شده است:ای اهل ایمان!ازنماز واز صبر-که به روزه تفسیر شده است-کمک بگیرید.این تعبیر خیلی عجیب است!به ما می گویند ازنماز استمداد کن،ازروزه استمداد کن ،یعنی تونمی دانی که این نماز چه منبع نیرویی است!این روزه چه منبع نیرویی است!اگر به شما گفتند نماز بخوانید،شما رابه یک منبع نیرو هدایت کرده واگر گفته اند روزه بگیرید شما را به یک منبع نیرو هدایت کرده اند.

                                                                  استاد شهید آیت الله مطهری

-----------------------------------------------------------

مجموعه آثار استاد شهید مطهری،ج23&ص475

در کلام شهید مطهری

امام علی(ع) در دوران خلافتش سه دسته را از خود طرد کرد و با آنان به  پیکار برخاست:اصحاب جمل که خود آنان را ناکثین نامید و اصحاب صفّین که آنها را قاسطین خواند و اصحاب نهروان یعنی خوارج که خود آنها رامارقین می خواند.

       پس چون به امرخلافت قیام کردم، طایفه‌ای نقض بیعت کردند،

      جمعیتی از دین بیرون رفتند، جمعیتی از اول سرکشی و طغیان کردند.

                                                                                       نهج‌البلاغه،خطبه شقشقیه

ناکثیین از لحاظ روحیه، پول پرستان بودند؛ صاحبان مطامع و طرفدار تبعیض. سخنان او در باره عدل و مساوات بیشتر متوجه این جمعیت است.

اما روحیه قاسطین روح سیاست و تقلب و نفاق بود.آنها می‌کوشیدند تا زمام حکومت را در دست گیرند و بنیان حکومت و زمامداری علی را در هم فرو ریزند.عده‌ای پیشنهاد کردند با آنها کنار آید و تا حدودی مطامعشان را تأمین کند. او نمی پذیرفت، زیرا که او اهل این حرفها نبود.

او آمده بود که با ظلم مبارزه کند نه آنکه ظلم را امضا کند. و از طرفی معاویه و تیپ او با اساس حکومت علی مخالف بودند. آنها می خواستند که خود مسند خلافت اسلامی را اشغال کنند، و در حقیقت جنگ علی با آنها جنگ با نفاق و دورویی بود.

دسته سوم که مارقین هستند روحشان روح عصبیتهای ناروا و خشکه مقدسی ها و جهالتهای خطر ناک بود. علی (ع) نسبت به همه اینها دافعه‌ای نیرومند و حالتی آشتی ناپذیر داشت.

یکی از مظاهر جامعیت و انسان کامل بودن حضرت علی(ع) این است که در مقام اثبات و عمل ، با فرقه های گوناگون و انحرافات مختلف روبرو شده است و با همه مبارزه کرده است. گاهی او را در صحنه مبارزه با پول پرست‌ها و دنیاپرستان متجّمل می‌بینیم، گاهی هم در صحنه مبارزه با سیاست پیشه های ده‌ رو و صد رو، گاهی با مقدس نماهای جاهل و منحرف.

در راستای اجرای اصل امر به معروف ونهی ازمنکر در سطح جامعه، به نظر شما عملکرد فردی موثرتر است یا گروهی؟

امر به معروف، یا لفظی است یاعملی.امر به معروف لفظی، این است که انسان با بیان، خوبی ها را برای مردم تشریح کند، مردم راتشویق کند وبه انها بفهماند که امروزکار خیر چیست.امر به معروف عملی، این است که انسان نباید به گفتن قناعت کند. گفتن کافی نیست.گفتن شرط لازم است، ولی کافی نیست، باید عمل کرد.

گذشته از این که ما در اجرای امر به معروف ونهی ازمنکر، باید عمل را دخالت دهیم، به این نکته توجه داشته باشیم که عمل هم اگر فردی باشد، چندان مفید فایده ای نیست، به خصوص در دنیای امروز.این هم خود یک مشکلی است در زندگی اجتماعی ما که، آن‌هایی هم که اهل عمل می باشند، توجهی به عمل اجتماعی ندارندوبه اصطلاح،«تک رو» می باشند.از عمل فردی،کاری ساخته نیست.از فکر فرد، کاری ساخته نیست.از تصمیم فرد،کاری ساخته نیست. همکاری، همفکری ومشارکت لازم است.

هر یک از امر به معروف لفظی وامر به معروف عملی، به دو طریق است؛ مستقیم وغیر مستقیم. گاهی که می خواهید امر به معروف یا نهی از منکر کنید، مستقیم وارد می شوید، حرف را مستقیم می زنید، ولی یک وقت هم به طور غیرمستقیم به او تفهیم می کنید، که البته موثرتر ومفیدتراست.

شما اگر بخواهید به شکل غیر مستقیم،امر به معروف کنید، یکی از راه های آن، این است که خودتان صالح و با تقوا باشید. خودتان اهل عمل وتقوا باشید. وقتی خودتان این طور بودید، مجسمه ای خواهید بود از امر به معروف ونهی از منکر.

---------------------------------------

۱-حماسه حسینی، صص۲۴۸و۲۵۴:ده گفتار،ص۸۷

۲- ۱۱۰ سوال از استاد مطهری(تدوین مجید باقری)، سوال ۵۵،ص۱۱۶و۱۱۷

 یکی از صحابه رسول اکرم(ص) که فقر و تنگدستی بر او چیره شده بود. در یک روز که حس کرد دیگر کارد به استخوانش رسیده، با مشورت و پیشنهاد زنش تصمیم گرفت برود و ، وضع خود را برای رسول اکرم(ص) شرح دهد و از آن حضرت استمداد مالی کند.

با همین نیت رفت، ولی قبل از آنکه حاجت خود را بگوید این جمله از زبان رسول اکرم(ص) به گوشش خورد: «هر کس از ما کمکی بخواهد ما به او کمک می کنیم، ولی اگر کسی

مذهب شیعه، بخش مهمی ازهویت دینی وملی ما ایرانیان و عنصر برجسته آن تلقی می‌شود. ایران،کشوری شیعی است و تفکر شیعه در تارو پود اندیشه و تاریخ اهالی آن، ریشه دوانده است؛ به گونه‌ای که جدا کردن آن‌ها از همدیگر، محال می‌نماید.

میان مذهب شیعه وملت ایران، پیوندی عمیق و ناگسستنی است. در چنین ترکیب و پیوند مبارکی،فرد ایرانی هویت خویش را بازیافت و تشیع بخشی از هویت او گردید.(۱)ایرانیان بیش از هر ملتی به شیعه و مکتب اهل بیت(علیهم السلام) عشق و ارادت ورزیدند و ایران را به پایگاه اصلی تشیع

فضیلت ماه رجب در کلام شهید مطهری

ماه مبارک رجب است. براى جمعه اول رجب یک سلسله اعمال وارد شده است و یک ارزشهایى که دیگر اصلًا این حرفها در میان ما مطرح نیست. مصداق «قُلْ أَرَأَیْتُمْ انْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعینٍ» همین هاست.

نام ماهها از قمرى تبدیل می ‏شود به شمسى؛ انسان اول خیال نمیکند که به دنبال خودش چه چیزهایى می‌آورد. ما که بچه بودیم، در منزل خود ما من از هفت و هشت سالگى کاملًا یادم هست ـ اصلًا اینکه ماه رجب دارد می‌‏آید مشخص بود؛ می‌‏گفتند یک هفته به ماه رجب مانده، پنج روز مانده، سه روز مانده، امشب احتمالًا اول ماه رجب است، برویم براى استهلال؛ می ‏رفتند براى استهلال، ماه را ببینند، شب اول ماه رجب است، اعمال ماه رجب را بجا بیاورند. در مسجد که جمع می‌شدند، همه صحبت آمدن ماه رجب بود. ماه مبارک رجب و ماه مبارک شعبان پیش‏درآمدهاى ماه مبارک رمضان هستند. من از بچگى همیشه این را می‌‏دیدم، مرحوم ابوى ما و